توسط : به گزارش خبرگزاری هاریکا، سناپور درباره کیفیت آثار رسیده به این دوره از جایزه به هاریکا می‌گوید: «تا جایی که از دبیر جایزه شنیده‌ام، سایر داوران نهایی ـ خانم گلستان و آقای پوری ـ نیز معتقدند که داستان‌های ارسال‌شده در این دوره نسبت به دوره‌های قبل از کیفیت بالاتری برخوردارند. از نظر من، هم قصه‌گویی‌ها پخته‌تر شده‌اند و هم نگاه نویسندگان به موضوعات دقیق‌تر است. این موضوع می‌تواند ناشی از حضور چهره‌های تازه‌نفس باشد یا نشان‌دهنده رشد و پیشرفت شرکت‌کنندگان دوره‌های پیشین.»
او همچنین به تأثیر انتخاب موضوع «چمدان» بر محتوای آثار اشاره می‌کند: «انتخاب این موضوع به‌طور طبیعی پای مفاهیمی مثل سفر و مهاجرت را به داستان‌ها باز کرده، آن هم بیشتر مهاجرت به خارج از کشور. موضوعی که برای جوانان امروز، دغدغه‌ای جدی است و این در آثار کاملاً مشهود بود.»
از نگاه سناپور، فضای کلی داستان‌ها اغلب تیره و تلخ بوده که آن را بازتابی از واقعیت زندگی بسیاری از جوانان می‌داند: «البته نکته امیدوارکننده اینجاست که با وجود همه فشارهایی که ممکن است جوانان را از ادبیات و نوشتن دور کند، هنوز هم میل به نوشتن در آن‌ها زنده است. به گمانم، برای بسیاری از آن‌ها داستان‌نویسی تنها راه بیان مسائل، احساسات و دغدغه‌هایی‌ست که جایی برای شنیده‌شدن ندارند.»
هشت نفر از برگزیدگان دوره‌های پیشین تاکنون کتاب منتشر کرده‌اند؛ موضوعی که به گفته‌ی سناپور، جایزه «ارغوان» بی‌تأثیر در آن نبوده است: «امیدوارم این جایزه در ادامه مسیر حرفه‌ای این نویسندگان نقشی مثبت ایفا کرده باشد، به‌ویژه در ترغیب ناشران به چاپ آثارشان. اینکه آن‌ها فقط به چند داستان کوتاه و یکی دو جایزه اکتفا نکرده‌اند و در شرایط دشوار نشر، توانسته‌اند کتاب منتشر کنند، اتفاق مهمی است.»
با این حال، او با تأسف از وضعیت نشر، به‌ویژه برای نویسندگان جوان، یاد می‌کند: «در این دهه اخیر ناشران کمتر به انتشار مجموعه‌داستان، خصوصاً اثر اول نویسندگان جوان، علاقه نشان داده‌اند. پس موفقیت این دوستان در چاپ کتاب، حاکی از جدیت و پیشرفت آن‌ها در ادامه مسیر نویسندگی است.»
سناپور معتقد است که کشور به جوایز ادبی بیشتری نیاز دارد: «این جوایز، نه فقط انگیزه‌ی نوشتن را افزایش می‌دهند، بلکه برای ما هم فرصتی هستند تا از وضعیت مردم در نقاط دورتر و کمتر دیده‌شده‌ی کشور باخبر شویم. به‌ویژه اگر به کتاب اول نویسندگان نیز توجه ویژه‌ای شود، می‌توانند قدمی اساسی برای تثبیت صدای نسل تازه باشند.»
او در پایان به اهمیت بازخورد گرفتن برای نویسندگان جوان اشاره می‌کند و می‌گوید: «نویسندگان اغلب در خلوت خود می‌نویسند. اگر امکان چاپ نداشته باشند، صدایشان شنیده نمی‌شود. جایزه‌هایی مثل «ارغوان» این فرصت را ایجاد می‌کنند که دست‌کم داستان‌شان خوانده شود ـ حتی اگر برنده نشوند. همین‌که بدانند نویسندگان شناخته‌شده کشور آثارشان را دیده و بررسی کرده‌اند، دلگرمی بزرگی‌ست. البته گفت‌وگوی مستقیم و عمیق با داوران اتفاقی‌ست که بیشتر در قالب کارگاه‌ها و جلسات داستان‌خوانی رخ می‌دهد. خوشبختانه می‌دانم که ارغوان برای ده نفر برگزیده‌ی اول، چنین جلساتی را نیز تدارک دیده است.»
5959
