توسط : ایجاد یک سوپرکار مجهز به موتور V۱۰ و سیستم تمام چرخ محرک که وزنی کمتر از مزدا MX-۵ میاتا (کمتر از ۱۰۷۵ کیلوگرم) داشته باشد، کاری بسیار دشوار و تقریبا غیرممکن به نظر می‌رسد. با این حال، لامبورگینی بیش از یک دهه پیش، در سال ۲۰۱۰ و در نمایشگاه خودرو پاریس، این چالش را با معرفی مدل بی‌نظیر «سِستو اِلِمِنتو» (Sesto Elemento) با موفقیت پشت سر گذاشت.
در ابتدا قرار بود این سوپرکار منحصر به فرد تنها به شکل یک کانسپت باقی بماند، اما استقبال فوق‌العاده و هیجان علاقه‌مندان باعث شد لامبورگینی تنها یک سال پس از رونمایی، تولید محدود و بسیار انحصاری آن را آغاز کند. در نهایت تنها ۲۰ دستگاه از این خودرو ساخته شد که آن را به یکی از نخستین مدل‌های سری تولید محدود و فوق‌لوکس لامبورگینی تبدیل کرد. این مجموعه خاص پیش‌تر با مدل «رِوِنتون» آغاز شده بود؛ خودرویی که بر اساس پلتفرم مدل مورسیه‌لاگو طراحی شده و سال‌ها قبل‌تر عرضه شده بود.
طراحی و فناوری پیشرفته: ساختار فیبر کربنی سِستو اِلِمِنتو
سِستو اِلِمِنتو بر پایه پلتفرم گالاردو، سوپرکار سطح ورودی لامبورگینی در آن زمان ساخته شد، اما تفاوت‌های چشمگیری در ساختار و مواد استفاده شده داشت. این خودرو دارای یک شاسی مونوکوک منحصر به فرد کاملاً ساخته شده از فیبر کربن بود که به طور قابل توجهی باعث کاهش وزن نهایی به ۹۹۹ کیلوگرم شده بود؛ وزنی که حتی از بسیاری از خودروهای اسپرت سبک وزن نیز کمتر بود. این تاکید بر استفاده از فیبر کربن در نام خودرو نیز کاملاً مشهود است؛ چرا که «سِستو اِلِمِنتو» به معنای «عنصر ششم» در زبان ایتالیایی است و به عنصر شیمیایی کربن، که در جدول تناوبی جایگاه ششم را دارد، اشاره مستقیم دارد.
این استفاده گسترده و نوآورانه از فیبر کربن در ساختار خودرو، نه تنها وزن فوق‌العاده پایین را ممکن ساخت، بلکه به لطف استحکام بالای این ماده، ایمنی و پایداری عملکردی خودرو را نیز به سطحی فراتر از انتظار رساند. در کنار کاهش وزن چشمگیر، لامبورگینی سیستم تمام چرخ محرک پیشرفته‌ای را در این سوپرکار به کار گرفت که کنترل و هندلینگ فوق‌العاده‌ای را برای راننده فراهم می‌کرد و تجربه رانندگی هیجان‌انگیز و بی‌نظیری را رقم زد.
مطالعه‌ای در سبُک‌سازی: نوآوری‌های پیشگامانه
در اواخر دهه ۲۰۰۰، لامبورگینی به طور جدی فناوری فیبر کربن را به عنوان یک روش کلیدی برای افزایش عملکرد سوپرکارهایش بررسی کرد. این خودروساز با درک پتانسیل کامپوزیت‌های پیشرفته برای کاهش وزن، همراه با افزایش استحکام و سختی، با تأسیس یک آزمایشگاه تخصصی مواد کامپوزیت در دانشگاه واشنگتن سیاتل در سال ۲۰۰۹، گامی استراتژیک برداشت. قرارگیری این مکان دور از دفتر مرکزی لامبورگینی در سن‌آگاتا بولونیزه، از روی قصد و عمد بود؛ چرا که نزدیکی به تأسیسات عظیم بویینگ به لامبورگینی اجازه داد تا با محققانی که در حال توسعه فناوری‌های کامپوزیتی پیشرفته برای صنعت هوافضا بودند، همکاری کند.
یکی از مهمترین پیشرفت‌ها، توسعه چیزی بود که لامبورگینی آن را کامپوزیت‌های فورج‌شده می‌نامد. تولید سنتی فیبر کربن شامل قرار دادن ورقه‌های الیاف بافته شده در قالب‌ها، که معمولاً با رزین از قبل آغشته شده‌اند، قبل از پخت است. کامپوزیت‌های فورج‌شده با فشرده‌سازی قطعات کوچک و خرد شده فیبر کربن (که اغلب از ضایعات یا مواد بازیافتی گرفته می‌شوند) و همچنین مخلوط کردن آنها با رزین در داخل قالب ایجاد می‌شوند. ماده کامپوزیت حاصل تقریباً به اندازه فیبر کربن معمولی قوی است اما می‌تواند سریع‌تر و با هزینه کمتر تولید شود. برخی از قطعات را می‌توان تنها در چند دقیقه تولید کرد.
لامبورگینی برای اولین بار پتانسیل کامپوزیت‌های فورج‌شده را در سستو المنتو به نمایش گذاشت. این شرکت از آن برای شاسی مونوکوک مرکزی خودرو، ساب‌فریم جلو و پنل‌های بدنه استفاده کرد. اجزای اصلی سیستم تعلیق، همراه با میل گاردان و چرخ‌ها نیز از فیبر کربن ساخته شدند، در حالی که نوک اگزوزها از پایروسیک (Pyrosic) ساخته شده است. پایروسیک نام یک کامپوزیت شیشه سرامیک است، یعنی ترکیبی از شیشه و سرامیک که خواص هر دو ماده را دارد و قادر به تحمل دماهای بالاست.
طراحی و مشخصات فنی
لامبورگینی سستو المنتو
- موتور: ۵٫۲ لیتری V۱۰
- قدرت: ۵۶۲ اسب بخار
- گشتاور: ۵۳۹ نیوتون متر
- سیستم انتقال قدرت: ۶ سرعته دستی اتوماتیک/تمام چرخ محرک
- شتاب ۰ تا ۱۰۰ کیلومتر بر ساعت: ۲٫۵ ثانیه
- حداکثر سرعت: بیش از ۲۹۹ کیلومتر بر ساعت
- وزن خالص: ۹۹۹ کیلوگرم
استفاده گسترده لامبورگینی سستو المنتو از فیبر کربن به مهندسان اجازه داد تا به وزن خالص خیره‌کننده تنها ۹۹۹ کیلوگرم دست یابند؛ این اولین بار بود که لامبورگینی از زمان کونتاش اِوولوتسیونه (Countach Evoluzione)، خودرویی با این وزن کم ساخته بود. کونتاش اِوولوتسیونه نیز پروژه‌ای مشابه در مورد مواد کامپوزیتی بود که تحت نظر هوراچیو پاگانی (Horacio Pagani) قبل از اینکه شرکت سوپرکار خود را تأسیس کند، توسعه یافته بود. برای درک بهتر این وزن، این خودرو تقریباً ۴۵ کیلوگرم سبک‌تر از مزدا MX-۵ میاتای فعلی و ۴۵۳ کیلوگرم کمتر از گالاردو است که بر پایه آن ساخته شده بود. اگرچه سستو المنتو در درجه اول به عنوان یک خودروی مخصوص پیست و نه یک سوپرکار روزمره طراحی شده بود، اما تفاوت وزن آن همچنان بسیار چشمگیر است.
نکته قابل توجه این است که لامبورگینی در تلاش برای کاهش وزن، سیستم تمام چرخ محرک خود را قربانی نکرد. در عوض، لامبورگینی از تکنیک‌های طراحی نوآورانه برای کاهش وزن در جاهای دیگر استفاده کرد. یکی از این تکنیک‌ها، ادغام قطعات بدنه که معمولاً از هم جدا هستند، در سازه‌های یکپارچه بزرگ بود؛ به عنوان مثال، گلگیرهای جلو با کاپوت جلو ترکیب شدند و رویکرد مشابهی در عقب نیز اتخاذ شد. این سازه‌های بزرگ با استفاده از بست‌ها به شاسی متصل می‌شوند که امکان جداسازی و نصب مجدد سریع را در طول نگهداری یا تعمیرات فراهم می‌کند.
این فلسفه حذف عناصر غیر ضروری به داخل کابین نیز گسترش یافت. فضای داخلی به حداقل‌ها کاهش یافت و از هیچ امکاناتی به جز موارد کاملاً ضروری، مانند صندلی‌ها، استفاده نشد. قطعاتی که قابل حذف نبودند، همچنان برای سبک‌وزنی بهینه شدند. به عنوان مثال، برش‌های مثلثی برای کاهش وزن در عین حفظ یکپارچگی ساختاری اضافه شدند. حتی کنسول مرکزی نیز مینیمالیستی بود و تنها سه دکمه داشت: یکی برای روشن کردن موتور، یکی برای درگیر کردن دنده عقب و یکی برای روشن کردن چراغ‌ها.
از کانسپت تا تولید
لامبورگینی تنها یک سال پس از رونمایی کانسپت، در نمایشگاه فرانکفورت ۲۰۱۱ و با اعلام استفان وینکلمن مدیرعامل این شرکت، تولید سستو المنتو را به عنوان یک خودروی مخصوص پیست تایید کرد. در آن زمان، لامبورگینی همچنین از گالاردو LP ۵۷۰-۴ سوپر تروفئو استراداله (Gallardo LP ۵۷۰-۴ Super Trofeo Stradale) رونمایی کرد. وینکلمن اظهار داشت که تصمیم برای ساخت سستو المنتو، به دلیل علاقه شدید عمومی و درخواست‌های مشتریان برای توجیه ایجاد یک خط تولید، گرفته شد.
قیمت نهایی بیش از ۲ میلیون دلار تخمین زده می‌شد. درست پس از بحران مالی جهانی، خریداران متمول کمی محافظه‌کارتر از امروز در مورد هزینه‌های خود بودند، به ویژه در مورد خودرویی که فقط در پیست قابل رانندگی بود. در نتیجه، لامبورگینی هرگز رسماً تأیید نکرد که آیا هر ۲۰ دستگاه برنامه‌ریزی شده واقعاً فروخته شدند یا خیر. با این حال، چندین نمونه در طول سال‌ها، در بازار دست دوم ظاهر شده‌اند که تأیید می‌کند حداقل بخشی از این تولید به عموم تحویل داده شده است.
تغییرات بسیار کمی بین نسخه کانسپت و تولیدی سستو المنتو تولیدی وجود داشت. لامبورگینی تقریباً تمام طراحی اصلی را حفظ کرد، از جمله نمای بیرونی فیبر کربن خام که با یک پوشش شفاف مات محافظت می‌شد. تغییرات داخلی حداقل اما کاربردی بود، با اضافه شدن کنترلرهای راننده و یک صفحه نمایش اطلاعات محور.
تأثیر ماندگار بر خودروهای امروز
خودروهای تولید محدود لامبورگینی مانند سستو المنتو صرفاً برای راضی کردن طرفداران متمول سوپرکار که به دنبال گسترش مجموعه‌های خصوصی خود هستند، ساخته نمی‌شوند. این مدل‌های انحصاری هدف عمیق‌تری دارند؛ آنها مسیرهای طراحی آینده و نوآوری‌های تکنولوژیکی برند را پیش‌نمایش می‌کنند. این رویکرد با رِوِنتون آغاز شد، که صفحه کیلومترشمار دیجیتالی را معرفی کرد. این رویه با سستو المنتو ادامه یافت که در طول رونمایی آن، وینکلمن تأکید کرد که هر مدل آینده تأثیر روح سستو المنتو را خواهد داشت و نشان داد که کاهش وزن و طراحی عملکردمحور چقدر برای این برند حیاتی شده است.
این سنت تولید محدود در طول سال‌ها با مدل‌های بعدی ادامه یافته است. برای مثال، وِننو آیرودینامیک پیشرفته را بررسی کرد، در حالی که سیان گامی به سوی برقی‌سازی برداشت. اکنون، لامبورگینی قرار است فصل جدیدی را با یک مدل تولید محدود آینده بر پایه روئلتو آغاز کند که قرار است در اواسط آگوست و در هفته خودرو مونتری (Monterey Car Week) رونمایی شود.
